Stamboom van Duane Eddy
Geboren Duane Eddy
Amerikaanse rockzanger, gitarist en liedjesschrijver
Geboren op 26 april 1938 te Corning, New York , Verenigde Staten
Overleden op 30 april 2024 te Franklin, Tennessee , Verenigde Staten
Stamboom
Meld een fout
Via dit invoerscherm kunt u fouten rapporteren of aanvullende informatie betreffende deze stamboom doorsturen : Duane EDDY (1938)
Let op : De meeste stambomen die beschikbaar zijn op Geneastar zijn afkomstig van Geneanet-leden. Het Geneastar-team kan geen correcties aanbrengen. Als de stamboom geen banner met het Geneastar-logo heeft, moet u rechtstreeks contact opnemen met het lid dat de stamboom heeft gepubliceerd.
Meer info
Duane Eddy (Corning (New York), 26 april 1938 – Franklin (Tennessee), 30 april 2024) was een Amerikaanse gitarist. Hij brak eind jaren vijftig in de VS door met een aantal instrumentale rock-'n-rollhits en wordt sindsdien beschouwd als een belangrijke grondlegger van het "twangy" gitaargeluid: een stijl waarbij vooral losse noten op de lage snaren van de elektrische gitaar worden gespeeld, voorzien van nadrukkelijke galm, vibrato, tremolo en buiging van de snaren.
Aan het begin van de jaren zestig was Eddy een van de populairste artiesten van Amerika. Gedurende zijn carrière werden over de hele wereld meer dan 100 miljoen geluidsdragers van hem verkocht. In 1994 eerde de Amerikaanse muziekindustrie hem door hem op te nemen in de Rock & Roll Hall of Fame. Volgens dat instituut geldt hij zelfs als "de succesvolste instrumentalist in de geschiedenis van de rockmuziek".
Eddy scoorde in de VS vijftien top 40-singles, maar nooit een nummer 1-hit. Tot zijn beroemdste opnames behoren "Because They're Young" (1960), "Rebel Rouser" (1958), "Forty Miles of Bad Road" (1959), "Londonderry Air" (1961), "Dance with the Guitar Man" (1962) en "Boss Guitar" (1962). ... Duane Eddy (Corning (New York), 26 april 1938 – Franklin (Tennessee), 30 april 2024) was een Amerikaanse gitarist. Hij brak eind jaren vijftig in de VS door met een aantal instrumentale rock-'n-rollhits en wordt sindsdien beschouwd als een belangrijke grondlegger van het "twangy" gitaargeluid: een stijl waarbij vooral losse noten op de lage snaren van de elektrische gitaar worden gespeeld, voorzien van nadrukkelijke galm, vibrato, tremolo en buiging van de snaren.
Aan het begin van de jaren zestig was Eddy een van de populairste artiesten van Amerika. Gedurende zijn carrière werden over de hele wereld meer dan 100 miljoen geluidsdragers van hem verkocht. In 1994 eerde de Amerikaanse muziekindustrie hem door hem op te nemen in de Rock & Roll Hall of Fame. Volgens dat instituut geldt hij zelfs als "de succesvolste instrumentalist in de geschiedenis van de rockmuziek".
Eddy scoorde in de VS vijftien top 40-singles, maar nooit een nummer 1-hit. Tot zijn beroemdste opnames behoren "Because They're Young" (1960), "Rebel Rouser" (1958), "Forty Miles of Bad Road" (1959), "Londonderry Air" (1961), "Dance with the Guitar Man" (1962) en "Boss Guitar" (1962).
Een remake van Henry Mancini's thema van de televisieserie Peter Gunn, die Duane Eddy opnam met de Britse band Art of Noise kreeg in 1986 de Grammy Award voor Beste Rock Instrumental.
De opname "Because They're Young" wordt gebruikt als begin tune voor het Radio 2 programma "De Pré Historie".
Biografie
Eerste stappen
Duane Eddy was vijf jaar oud toen hij zijn familie vermaakte met gitaarimitaties van zijn cowboyheld Gene Autry.
Het gezin Eddy verhuisde begin jaren vijftig naar Phoenix, Arizona waar vader voor Safeways werkte.
Duane kocht zijn eerste gitaar een "Goldtop Les Paul" in 1953. Twee jaar later, op zijn 17e, ging hij spelen samen met schoolmaat Jimmy Delbridge (piano). Het tweetal trad op in en rondom Coolidge en maakte zijn radiodebuut op de lokale zender KCKY. Het duo noemde zich een tijdje "The Pinal Country Twisters" en raakte bevriend met radio-diskjockey Barton Lee Hazlewood. Regelmatig ondernam het trio onder leiding van Lee tripjes naar Phoenix voor countrymuziek in Madison Square Garden, waar de mannen de jonge gitarist Al Casey leerden kennen.
In de zomer van 1955 reden ze gedrieën naar Ramsey's Recorders in Phoenix waar Lee de eerste plaat van het duo Jimmy & Duane produceerde: 'I want some lovin' baby'/'Soda fountain girl'.
Hazlewood betaalde $150 om de opnames te persen op het door hem verzonnen EB X. Preston label door Four Star Records in Los Angeles.
In 1956 verscheen het duo op tv (KTVK in Phoenix), in de show 'The Hit Parade'. Eddy ontwikkelde een eigen twangy Rock-'n-Roll-elektrische-gitaar-sound, en maakte zich los van het country-imago.
De doorbraak
Toen hij in 1957 door Dick Clark werd uitgenodigd voor de 'Saturday Night Beechnut Show' waar hij 'Ramrod' ten gehore bracht, stroomden de orders binnen. Vreemd genoeg kreeg Duane alle credits voor 'Ramrod', maar was het Al Casey die speelde op de plaat. Samen met Casey formeerde hij in 1958, in de James Dean-hoogtijdagen, de band The Rebels met Larry Knechtel op piano, Al Casey op gitaar, Jim Horn, Steve Douglas en John Johnson Jr. op sax, Ike Clanton op bas en Mike Bermani op drums. De band speelde in verschillende samenstellingen.
De eerste single die werd opgenomen was "Movin 'n groovin". Die leverde een platencontract met Jamie records op. De eerste echte hit (nummer 6 op 28 juli 1958) was "Rebel Rouser" waarna Lester Still van Jamie met de uitdrukking Twangy op de proppen kwam die Eddy de bijnaam Mr. Twang bezorgde. Inmiddels kreeg hij ook aandacht in Clarks' populaire programma American Bandstand.
Op 9 januari 1959 werd Duane Eddy's debuutalbum, "Have Twangy Guitar Will Travel ", gelanceerd waarmee hij direct groot succes had. De lp bezorgde hem een nummer 5-notering in de lp-lijsten en bleef 82 weken in de hitlijst genoteerd staan. Zijn grootste successen beleefde Duane Eddy in de eerste helft van de jaren zestig.
In 1959 haalde Eddy ook met de single "Forty Miles Of Bad Road" de top 10. Een jaar later vertolkte hij de titelsong van Dick Clarks "Because They're Young", een nummer met Eddy's sonore gitaarsound tegen violen op de achtergrond.
Na 1963 was het scoren van hits voor Duane Eddy voorbij, door opkomst van andere bands/muziekstromingen en met name de Britse invasie van groepen als The Beatles.
In 1962 verwisselde Duane het Jamie records-platenlabel voor RCA en trouwde hij met Phoenix singer/songwriter Jessi Colter, een huwelijk dat standhield tot 1968.
Duane ging in 1965 van RCA naar het Colpix label.
Eddy overleed op 30 april 2024 op 86-jarige leeftijd.
Discografie
Prijzen
1962 - Guild DE - 500 Signature Guitar
Number One Rock and Roll Instrumentalist of All Time - Billboard Magazine
1986 - 'Best Rock Instrumental' Grammy met Peter Gunn
Grammy Nomination 'Best Country Instrumental'
1994 - Rock and Roll Hall of Fame Member
1997 - Gretsch Duane Eddy Signature Model DE 6120
2004 - Legend Award - Guitar Player Magazine
2008 - Musicians Hall of Fame.
Gibson Duane Eddy Signature Model Guitar 2
Externe links
Duane Eddy Platen hoesjes
Encyclopaedia Britannica article
2005 Duane Eddy Interview
https://web.archive.org/web/20061123062918/http://www.rockhall.com/hof/inductee.asp?id=98
http://www.angelfire.com/ar/twangsville/
Noot
Aan het begin van de jaren zestig was Eddy een van de populairste artiesten van Amerika. Gedurende zijn carrière werden over de hele wereld meer dan 100 miljoen geluidsdragers van hem verkocht. In 1994 eerde de Amerikaanse muziekindustrie hem door hem op te nemen in de Rock & Roll Hall of Fame. Volgens dat instituut geldt hij zelfs als "de succesvolste instrumentalist in de geschiedenis van de rockmuziek".
Eddy scoorde in de VS vijftien top 40-singles, maar nooit een nummer 1-hit. Tot zijn beroemdste opnames behoren "Because They're Young" (1960), "Rebel Rouser" (1958), "Forty Miles of Bad Road" (1959), "Londonderry Air" (1961), "Dance with the Guitar Man" (1962) en "Boss Guitar" (1962). ... Duane Eddy (Corning (New York), 26 april 1938 – Franklin (Tennessee), 30 april 2024) was een Amerikaanse gitarist. Hij brak eind jaren vijftig in de VS door met een aantal instrumentale rock-'n-rollhits en wordt sindsdien beschouwd als een belangrijke grondlegger van het "twangy" gitaargeluid: een stijl waarbij vooral losse noten op de lage snaren van de elektrische gitaar worden gespeeld, voorzien van nadrukkelijke galm, vibrato, tremolo en buiging van de snaren.
Aan het begin van de jaren zestig was Eddy een van de populairste artiesten van Amerika. Gedurende zijn carrière werden over de hele wereld meer dan 100 miljoen geluidsdragers van hem verkocht. In 1994 eerde de Amerikaanse muziekindustrie hem door hem op te nemen in de Rock & Roll Hall of Fame. Volgens dat instituut geldt hij zelfs als "de succesvolste instrumentalist in de geschiedenis van de rockmuziek".
Eddy scoorde in de VS vijftien top 40-singles, maar nooit een nummer 1-hit. Tot zijn beroemdste opnames behoren "Because They're Young" (1960), "Rebel Rouser" (1958), "Forty Miles of Bad Road" (1959), "Londonderry Air" (1961), "Dance with the Guitar Man" (1962) en "Boss Guitar" (1962).
Een remake van Henry Mancini's thema van de televisieserie Peter Gunn, die Duane Eddy opnam met de Britse band Art of Noise kreeg in 1986 de Grammy Award voor Beste Rock Instrumental.
De opname "Because They're Young" wordt gebruikt als begin tune voor het Radio 2 programma "De Pré Historie".
Biografie
Eerste stappen
Duane Eddy was vijf jaar oud toen hij zijn familie vermaakte met gitaarimitaties van zijn cowboyheld Gene Autry.
Het gezin Eddy verhuisde begin jaren vijftig naar Phoenix, Arizona waar vader voor Safeways werkte.
Duane kocht zijn eerste gitaar een "Goldtop Les Paul" in 1953. Twee jaar later, op zijn 17e, ging hij spelen samen met schoolmaat Jimmy Delbridge (piano). Het tweetal trad op in en rondom Coolidge en maakte zijn radiodebuut op de lokale zender KCKY. Het duo noemde zich een tijdje "The Pinal Country Twisters" en raakte bevriend met radio-diskjockey Barton Lee Hazlewood. Regelmatig ondernam het trio onder leiding van Lee tripjes naar Phoenix voor countrymuziek in Madison Square Garden, waar de mannen de jonge gitarist Al Casey leerden kennen.
In de zomer van 1955 reden ze gedrieën naar Ramsey's Recorders in Phoenix waar Lee de eerste plaat van het duo Jimmy & Duane produceerde: 'I want some lovin' baby'/'Soda fountain girl'.
Hazlewood betaalde $150 om de opnames te persen op het door hem verzonnen EB X. Preston label door Four Star Records in Los Angeles.
In 1956 verscheen het duo op tv (KTVK in Phoenix), in de show 'The Hit Parade'. Eddy ontwikkelde een eigen twangy Rock-'n-Roll-elektrische-gitaar-sound, en maakte zich los van het country-imago.
De doorbraak
Toen hij in 1957 door Dick Clark werd uitgenodigd voor de 'Saturday Night Beechnut Show' waar hij 'Ramrod' ten gehore bracht, stroomden de orders binnen. Vreemd genoeg kreeg Duane alle credits voor 'Ramrod', maar was het Al Casey die speelde op de plaat. Samen met Casey formeerde hij in 1958, in de James Dean-hoogtijdagen, de band The Rebels met Larry Knechtel op piano, Al Casey op gitaar, Jim Horn, Steve Douglas en John Johnson Jr. op sax, Ike Clanton op bas en Mike Bermani op drums. De band speelde in verschillende samenstellingen.
De eerste single die werd opgenomen was "Movin 'n groovin". Die leverde een platencontract met Jamie records op. De eerste echte hit (nummer 6 op 28 juli 1958) was "Rebel Rouser" waarna Lester Still van Jamie met de uitdrukking Twangy op de proppen kwam die Eddy de bijnaam Mr. Twang bezorgde. Inmiddels kreeg hij ook aandacht in Clarks' populaire programma American Bandstand.
Op 9 januari 1959 werd Duane Eddy's debuutalbum, "Have Twangy Guitar Will Travel ", gelanceerd waarmee hij direct groot succes had. De lp bezorgde hem een nummer 5-notering in de lp-lijsten en bleef 82 weken in de hitlijst genoteerd staan. Zijn grootste successen beleefde Duane Eddy in de eerste helft van de jaren zestig.
In 1959 haalde Eddy ook met de single "Forty Miles Of Bad Road" de top 10. Een jaar later vertolkte hij de titelsong van Dick Clarks "Because They're Young", een nummer met Eddy's sonore gitaarsound tegen violen op de achtergrond.
Na 1963 was het scoren van hits voor Duane Eddy voorbij, door opkomst van andere bands/muziekstromingen en met name de Britse invasie van groepen als The Beatles.
In 1962 verwisselde Duane het Jamie records-platenlabel voor RCA en trouwde hij met Phoenix singer/songwriter Jessi Colter, een huwelijk dat standhield tot 1968.
Duane ging in 1965 van RCA naar het Colpix label.
Eddy overleed op 30 april 2024 op 86-jarige leeftijd.
Discografie
Prijzen
1962 - Guild DE - 500 Signature Guitar
Number One Rock and Roll Instrumentalist of All Time - Billboard Magazine
1986 - 'Best Rock Instrumental' Grammy met Peter Gunn
Grammy Nomination 'Best Country Instrumental'
1994 - Rock and Roll Hall of Fame Member
1997 - Gretsch Duane Eddy Signature Model DE 6120
2004 - Legend Award - Guitar Player Magazine
2008 - Musicians Hall of Fame.
Gibson Duane Eddy Signature Model Guitar 2
Externe links
Duane Eddy Platen hoesjes
Encyclopaedia Britannica article
2005 Duane Eddy Interview
https://web.archive.org/web/20061123062918/http://www.rockhall.com/hof/inductee.asp?id=98
http://www.angelfire.com/ar/twangsville/
Noot
Biografie van Wikipedia ( zie origineel ) gelicentieerd onder CC BY-SA 3.0
Geografische oorsprong
De onderstaande kaart toont de plaatsen van herkomst van de voorouders van de beroemdheid.
Bezig met opladen...
Een fout deed zich voor bij het opladen van de kaart.
Ze zijn verwant met ...
Uw verwantschap indienen
Connectie met uw Geneanet account
Begin uw genealogie
Maak uw stamboom aan en profiteer van de vele zoek- en hulpfuncties uw aangeboden door de site.
